ادب کردن فرزند
وقتی که فرزندان متولد می شوند نمی دانند چه رفتاری پسندیده و چه رفتاری ناپسند است. آنها اینگونه رفتار ها را با نگاه کردن به رفتار شما و سایر اطرافیان و طرز برخورد آنها با دیگران فرا می گیرند.
والدین آرزو دارند که فرزندان آنها با محبت، خوشفکر و خوشرفتار باشند. اینکه چگونه به این اهداف بایستی دست یافت نظرات مختلفی وجود دارد و با زمان هم تغییر می یابد.
اگرمىخواهيد نحوه بارآوردن فرزند را تغییر دهید باید وقت و انرژی و ایمان داشته باشید. به خودتان هم اجازه اشتباه کردن بدهید.
ادب کردن در قیاس با تنبیه
بسیاری از والدین فکر می کنند که امروزه حق ادب کردن فرزندان خود را ندارند. هر کودک نیاز به این دارد که تادیب شود تا بتواند با احساس امنیت و سلامتی، درباره خود و جهان پیرامون خویش اطلاعات کسب نماید.
تادیب و تنبیه دو مقوله جداگانه هستند.
تادیب به معنی آموزش دادن رفتار صحیح به فرزند است.
تنبیه یک واکنش رفتاری است و تاکید آن بیشتر به مجازات رفتار نا پسند است. کودکان به ندرت از راه تنبیه رفتار صحیح یا پسندیده را یاد می گیرند.
هدف از تادیب کمک به فرزندان از راه آموزش داشتن واکنش پسندیده نسبت به موقعیت های مختلف و قبول مسؤلیت رفتارشان می باشد. هنگام رشد، کودکان بیش از پیش خودشان ادب آموز و منضبط می شوند. آنها درک می کنند که چگونه رفتار نموده و خودشان می توانند رفتار خویشتن را مهار نمایند. تادیب خویشتن (تادیب نفس) وقتی پیش می آید که بزرگتر ها با محبت و پرورش، در کودکان اعتماد به نفس ایجاد نمایند.
وقتی ادب کردن موفقیت آمیز است که تکیه آن بر روابط خوب بین شما و فرزندتان بوده و بنا بر میل فرزند در شاد نمودن شما باشد.
ادب کردن موفقیت آمیز شامل درک قوانین است و اینکه چنانچه قوانین زیر پا نهاده شود چه خواهد شد.
در باره تنبیه بدنی چه؟
ادب کردن موفقیت آمیز را می توان بدون دست یازیدن به تنبیه بدنی بدست آورد.
تنبیه بدنی به منزله ایجاد درد برای منع رفتار بخصوصی است.
مثال آن زدن یک کودک با دست یا یک چیز دیگر می باشد.
استفاده از تنبیه بدنی نمایانگر رفتار محبت آمیز یا محترمانه با فرزند نیست.
تنبیه بدنی ویرانگر احساس محبت و امنیت فرزند است. این قبیل فرزندان اغلب دجار اضطراب وترس شده یا طغیانگر می شوند.
تبیه بدنی به فرزندان می آموزد که خشونت راه حل پسندیده ای برای مسائل است.
زدن کودک به او طرز رفتار پسندیده را یاد نمی دهد. در عوض ممکن است تکرار همان رفتار نا پسند را باعث شود.
اغلب کودکان کتک خورده چنان ناراحت و خشمگین می شوند که انگاری فراموش می کنند که اصلا چرا مجازات شده اند.
با نگاه به شما، فرزندان طرز رفتار را یاد می گیرند. با فرزندان چنان سخن بگوئید که انتظار دارید کسی با شما همانگونه سخن گوید. طوری رفتار کنید که آن رفتار را از آنها توقع دارید.